Litnet

"The coin is a book on the psychological stream of consciousness of how to survive in a city that permanently treats you as a foreigner while dealing with its socioeconomic micro-aggressions. It is a short, easy-to-read novel that ticks almost all the boxes for a commercial novel, with quality writing of literary fiction."

Antjie Krog is ’n bekroonde digter, joernalis, vertaler en akademikus. Sy wen drie keer die gesogte Hertzogprys – vir Lady Anne (1990), Mede-wete (2017) en Plunder (2023). Hierdie huldigingsbundel is die 16de in die reeks van die SA Akademie vir Wetenskap en Kuns wat literêre kunstenaars huldig wat met die Hertzogprys bekroon is, en wat die Afrikaanse letterkunde oor dekades heen verryk het.

"Aan die begin van die nuwe jaar kyk ek terug na die boeke wat ek gedurende 2024 gelees het. Ek doen dit om te beplan wat ek in 2025 hoog op my leeslys wil sit en ek merk ’n paar boeke op wat beslis ’n shout-out moes kry."

"Die skoonheid van die gedigte lê dikwels in die eenvoud van vorm en die suiwerheid van die betoog."

"Ek het begin met Anna-Mart. Ek ken ’n Anna-Mart – sy het net ’n ander naam. Hierdie meisie is verskriklik slim. Sy het soveel potensiaal, ongelukkig kom sy net nie uit haar armoede nie. Sy kry net nie ’n geleentheid nie. Dit was my inspirasie vir Anna-Mart."

"Sommiges het Gertrude beskryf as die 'ongekroonde koningin van Irak' en as 'geheime raadgewer van Laurence van Arabië'. Ander het weer gemeen dat sy arrogant, dominerend, genadeloos en uiters ambisieus was."

"Daar is baie wat in hierdie boek se guns tel: goeie taalgebruik, lekker vars idees en lekkerlees-sinne. Die skrywer is nie verniet ’n joernalis en resensent nie. Sy kan met woorde toor."

"My decision to render my own body, sexual desires and erotic imagination present in this text is an attempt at making the personal and the sexual legible as political and theoretical in the thinking that I am doing."

"Maar hoekom 40 jaar in ’n gewelddadige huwelik bly?"

"Trilogieë, of dit nou in die vorm van boeke of films is, eindig nie altyd goed nie. In die geval van Parker se Laeveld-reeks sal enige mens wat die eerste boek geniet het, waarskynlik by die hele reeks aanklank vind."

"Konvensies van vergange eras ten opsigte van byvoorbeeld geslag en seksualiteit, etnisiteit en 'ras' verskil vandag hemelsbreed van wat selfs ’n paar dekades gelede as normatief aanvaar is. Dit het tot gevolg dat afwykings van tradisionele strukturering belangwekkende gevolge het."

"Wat die registeroptekenaars nie blyk te begryp het nie, is dat dit in Yolande se eie skrif is – dat ons hier, deur hierdie inskrywing, beide Breyten en sy beminde se handskrifte in Oxford sien verewig is."

"Map cards for Africa is basically built on three narrative levels: firstly, the story of Ilze Brüggemann’s reconstruction of a postcard collection, which belonged to her grandmother with the same name; secondly, the clarification of terminology regarding postcards, stamps and maps; and thirdly, a lesson in history and geography, mostly in the South African context."

Koos Kombuis smag na stilte. Tussen die blaaie van ’n boek kán ’n mens rus kry, vandaar sy aanbevelings.

"Menige kinderboek bestaan uit ’n storie in woorde en ’n storie in prente. Albei is belangrik. Prente in kinderboeke is nie bloot mooi tekeninge nie. ’n Goeie kinderboekillustreerder dra aktief by tot die verhaal deur tekeninge weer te gee wat meer doen as bloot die storie hervertel."

"Met die lees van die volgende twee uiteenlopende verhale het ek nie ’n gevoel van prekerigheid ondervind nie, maar aansporing tot selfondersoek was daar beslis."

"Annerle Barnard kán skryf. Dis nie altemit nie en met hierdie heerlike spanningsverhaal sal sy waarskynlik nóg lesers wen."

Skryf nou in vir die Stellenbosch Woordfees 2025 se kortverhaalkompetisie – jy wen dalk R30 000. Hierdie bundel het ’n literêre instelling geword en "dien as ’n soort jaarboek waarmee Afrikaanse skrywers iets van die spesifieke tydsgees weerspieël met elke oes kortverhale," sê Saartjie Botha, direkteur van die Stellenbosch Woordfees.

Annelie se koerantrubrieke was tot op die laaste pitkos vir lesers. Dít was die skryfwerk wat haar onverdunde genot verskaf het: om van die alledaagse kom en gaan, lag en huil, ’n storie te maak. Tot op die laaste dae van haar aardse reis het sy hierdie gedagtes met haar lesers gedeel.