Litnet

"wys my die weg van ware liefde/ lei my tot jou hart"

"'n lewe te lank geleef/ 'n hart te lank vergeef"

"Hoor jy hoe huil die wind/ [...] miskien is sy hart ook gebreek vandag"

"lewe, nutteloos soos 'n derde wiel/ 'n hart sonder emosies"

"Sy draai vir ‘n laaste keer om na haar vriende en waai."

Die beoordelaars het gewik, gekik en geweeg en op die wenners vir LitNet Akademies se tweede wetenskapfiksie-kortverhaalkompetisie besluit.

Elzette Steenkamp, 'n kenner op die gebied van wetenskapfiksie, het LitNet Akademies gehelp om deur die meer as 70 inskrywings te sif vir die tien beste kortverhale. 

Van woede in die hart kom oorlog in smart. Dit is ’n les wat ek swaar moes leer, van ’n jong ouderdom af. As jou ouers jou op ’n vreemde plek verlaat, wat doen jy anders as om teleurstelling en haat in jou hart te ontwikkel?

Die rolprente oor wetenskapfiksie waarin akteurs hulle rol vertolk, is indrukwekkend. ’n Positiewe rol word aan die bevordering van mensdom toegeken wat die voorspelling van die toekoms se wetenskaplike ontwikkeling bevorder en meer interessant maak vir algehele kykers.

Dit is veeleisend om te erken dat my spieël die afgelope jaar my enigste en geliefkoosde metgesel geword het. Alhoewel hy my ontleed op grond van wat hy sien, is hy nie wreed nie, net eerlik. 

Pasiënt Omar McKnight is om 07:03 ingebring na die militêre hospitaal in Bagdad ná ’n terreuraanval in suidoos-Bagdad. Die pasiënt is in ’n kritieke toestand. 

Die gezoem van karre wat in die kunsmatige atmosfeer vlieg, die moderne voëls verskeur my ore. Ek kyk by die venster uit na die grys lug. ’n Sonagtige, ronde voorwerp skitter soos ’n neongeel lig, maar dit is nie die son nie. Dit laat jou nie ’n warm, rustige luiheid voel nie, dit is ’n bal van masjinerie. 

Wat dans in die hoek van jou oog? Wat lê swaar op jou tong? Wat is drome? Wat is vrees en desperaatheid? Wat is gesondheid? Wat is hoop? Wie is ek?

Markus maak verlig die venster langs hom in sy vuurwarm Nissan oop. Die stem van die vrou op Radio Tygerberg irriteer hom dat hy byna so warm word soos ’n brandrissie wat in Desember op die strand in die son bak.

Ek sit op my gewone waggel-waggel-stoel by die armoedige ou houttafeltjie in Division 2 se kantoor en eet my toebroodjies met botter op. Dis nou uiteindelik ons middagete.

“Moet ek die waarheid uit jou klap?” ’n Kookwaterklap dans op sy gesig. ’n Foon lui. Kaptein Swart antwoord. Na ’n minuut of twee van bekommerde mompeling druk hy die foon dood. 

Dis nie asof niemand dit vir haar lewe kon voorspel nie, dink Sinatra, waar sy sit met haar hande aan haar stoel vasgeketting en intense selfteleurstelling wat aan haar mondhoeke trek. 

Ek het lanklaas na die sterre gekyk. Die maan is volmaak, met sy goue kring om hom. Rondom sit elke ster, netjies op sy plek. Die gevoel daarvan was ’n tydelike ontsnapping uit die realiteit, maar steeds goed genoeg om in te marineer.

Die ligte gaan af. Die deure slaan toe. Ons is vasgevang. Erika se oë dwaal verward rond in die donker vertrek. Skielik staar sy stip na Markus. Hy vroetel rond. Daar kruip net genoeg lig deur die gordyne. Dit lyk asof hy iets in sy hande vasklem.