Litnet

"Die haasbekkie-spoortjies van die hark lê netjies in
Sirkels al op die werf, verby die hoenderhok tot onder die
Ou eikeboom."

"'Nee wat, dit gaan maar aan,' praat die man.
'Dinge gaan gou verander, jy sal sien,' sê ek."

"In stilte vind ek vrede se wêreld,
meditasie neem my in sy greep."

"Ek trek die somer soos
’n groot, ligte katoenhemp aan"

"Ek kyk na haar, dan na die twee wasmasjiene en lag.
 'Jy moenie lag nie, dis waar.'
'Is waar, Ousus, ons mense moet tog leer om reg te bid. Dinge kan soveel beter wees.'"

"Toe huil ek en hy saam, 
so sonder woorde, net 
met nat oë." 

"Die tamboekiegrasse wieg stadig heen en weer in die wind,
net soos mense wat staan en rou oor 
die dood van ’n geliefde."

"Dit was daardie Woensdag toe al die vrouens in die dorp hare wou kom doen het. Tot dié wat nie eens genoeg hare gehad het om te doen nie, het sommer net gekom vir ’n shampoo en rinse. Want sien, ek kom toe te hore dat die dorp ’n nuwe dominee gaan kry." 

"Ek maak die dekseltjie van die kissie oop en haal ’n potlood uit. Dit ruik na hout, lood, boek en tabak. Ek gaan sit plat op die vloer en gebruik die houtkissie as ’n tafeltjie en begin skryf."

“Dis die tuin van Eden. Dis die plek van vrede. Dis waar die mens se siel stil word.”

“Ons almal het al probeer om haar in die kerk te kry, maar sy skop vas ...”

“daai is soos Bybelkos –
dis soos ’n kaalvoet nagmaal, dis familie.”

“Toe begin Rudolph pakkies met neute vir die juffrou aandra. So een of twee keer ’n week. Nogal toegedraai in ’n mooi sakkie en toegebind met ’n gekleurde lint. Die juffrou kon sien dit was ou linte wat seker van laasjaar se kersgeskenkies af kom, maar sy het nie omgegee nie. Dis die gedagte wat tel.”

“So vra Ella Verwey die dag tydens ’n bybelstudie, hoe kook Bazil dan nou nog appelkooskonfyt al is dit winter? Hier is nie ’n appelkoos van ’n dag oud nie.”

“‘Ons is Rhodes, Totius en Kruger,’ hoor ek die gang praat. ‘Hulle het ons verniel, maar ons gaan bly staan. Vryf ons net ’n klein bietjie blink.’"