Foto: Carolina Basi op Pexels
Reis is nie altyd net foto’s en avontuur nie. Soms word jy gekonfronteer met die rou werklikheid van ’n plek – sy mooi én sy swaar.
Hanoi. Die stad snak na haar asem. Elke dag dra sy ’n grys kombers. Die lug is swaar. Donker.
Ná werk ry ek huis toe. Die pad is ’n gedoemde lint van motorfietse. Bestuurders en passasiers dra maskers. Hulle oë is vasgenael op die pad wat voorlê. Die son hang laag. ’n Bleek kol agter die rook.
Ek stop langs die pad om my masker op te sit. ’n Paar meter voor my brand ’n vuur fel. Twee bejaarde vroue, met Viëtnamese hoede, staan daar. Krom gebukkend. In die vuur is ’n houtbed. Dit kraak en kreun onder die vlamme. Maar gee uiteindelik mee.
Die motorfietse hou net-net koers. Party koes vir die rook. Ander steek vinnig deur. Die stad hyg na asem. Niks is sigbaar nie. Net vlamme. Diep rooi.
Die vroue gooi nog vullis op die vuur. Een vee oor haar kop, haar oë skeefgetrek van die rook. Dan gooi sy polistireen op. Doelgerig.
Ek ry aan. Die son se gloed verdwyn. Die “nag” het vroeër gekom.
Hanoi is nog hier. Verswelg in rook en vlamme. Elke dag sterf sy. Maar elke dag leef sy weer, net om verder te stoei.