, kom daar so ’n oomblik in elke lewe? het hy gewonder terwyl hy wag vir die kraanwater om warm oor sy hande te vloei. Ja, het hy besef, maar gewoonlik eers met die dood.
Ek weet nou hoe die dood is.
Toe die kraanwater eindelik warm is, soek hy rond vir die koekie seep. Dis nie op die wasbak se rand nie. Hy het ’n tree na links gegee, deur die oop plastiekgordyntjies tot op die teëlvloer van die stort, die koekie seep afgehaal met sy linkerhand (dit was nog effens taai na die middag se stort) en teruggetree. Sy hande begin seep vryf onder die warm water. Die water was nou effens té warm, so hy het die koue kraan ook oopgemaak, en
Die dood is nie daardie vreesaanjaende oomblik waaroor elke moordskrywer skryf, wat elke mens vrees nie. Die dood is soos dit wat ek nou voel. Dis bloot soos ’n aftrede. Dis die besef:
toe die temperatuur draaglik word, het hy sy hande teen mekaar gevryf totdat hy seker was elke moontlike spoorelement van die virus is verwyder. Klaar afgespoel,
ek hoef dit nie meer te doen nie. Dis verby. Al die gesukkel, al die gesanik, die hele ou besigheid, die vergeefse rondomtalie van dae, die vergeefse strewes, die kompetisie, die
het hy die kraanhefboom met sy elmboog toegedruk, die nat koekie seep op die rand van die wasbak gelos, en omgedraai op soek na ’n handdoek.
verraaiers en die digters en die slawehandelaars en die doemprofete en die oortreders van maatskappywette en die mense wat in die gang afstap en saggies poep sodat niemand dit kan hoor nie maar almal dit kan ruik en
Daar was geen handdoek op die reling nie, die middag se handdoek was in die was. Met hande effens druppend het hy die
almal wat opiniestukke skryf vir koerante van agter hulle geleerde dubbelkenne uit hul kantore waar geraamde toekennings hang en rakke en rakke en rakke en rakke vol vergeelde ou digbundels van ou Afrikaanse digters wat dood is
badkamerdeur oopgemaak en sy slaapkamer binnegestap. In die kas het hy ’n nuwe handdoek gevind,
aan hartversaking en verveling en huishoudelike angs in hulle swembaddens met hulle infantiele erotiese drogbeelde oor Ingrid Jonker – dis mos altyd Ingrid Jonker, die ewige fokken strandlopende meermin wat almal spuls gehad het in die Calvyn-dinastie toe draadtrek nog slegs in
nog opgevou en vars en sag teen sy vel. Terwyl hy sy hande afdroog, het hy die badkamer se deur agter hom toegemaak om die reuk van sy laaste stoelgang uit die res van die huis te hou.
sonnetvorm en onder toesig toegelaat is onder die dekmantel van die Hiërargie van DJ Opperman wie gesê het “Kuns is boos”, en WEG Louw wie gesê het “onder draai en draai die windjie”, en Karel Schoeman wie geskryf het oor ’n lug vol helder wolke in Die Laaste Afrikaanse Boek en ander sombere mistiese,
Uit die venster van die boonste verdieping kon hy die blou flikker-skynsel van die bure se TV-skerm in hul sitkamer sien.
byna alchemistiese geskrifte, en breyten breytenbach met sy heimwee na oorsese “meiden” (of was dit André Brink? whatever), en o ja, laat ons nie vergeet van NP Van Wyk Louw nie, die grote NP Van Wyk Louw en sy ewige vrees vir swart monsters, hy sou Charles Darwin kon laat les opsê, want
’n Hond het iewers begin blaf, gevolg deur nog een.
as gevolg van al hierdie groot geeste met hul drogbeelde en hulle gestaltes en diere wat altoos opdoem uit ons kollektiewe onderbewuste sit ons nou hier gekniehalter in Afrika tussen swerms bye en negatiewe persberigte en bekgevegte
Die laatmiddag het geruik na die warm as van braaivleisvure, en toe die aand eindelik oopbreek oor die huise, het die gelag en gesels oral opgestyg saam met die vleisgeure en
en Joan Hambidge-resensies en weervoorspellings en doodsberigte en lyste van Steve Hofmeyr se eksgirlfriends en
geklingel van glase. Die maan was groot en rond en oranje in die oostelike lug toe dit agter die berge uitseil soos ’n skip vol setlaars.
’n Kaapse winteraand, rooi soos
die sewe doodsondes, so tob ons en tob ons en tob ons
die laaste sonstrale in die weste, soel soos sangria, half bekend soos verlede jaar se rugbytellings.
in die agterplaas langs die druppende kraan
Die gekriewel van muggies onder sy broekspype toe hy uitstap op sy agterstoep.
Orals om hom was dit diep winter. Maar binne-in hom was dit nog kouer, heeltemal bevrore, asof hy reeds
van ons kollektiewe selfverwyt
’n lyk was. Hy het in sy eie donker sitkamer gaan sit en weer die ou Fokofpolisiekar-CD opgesit wat hy daardie Kersfees, jare gelede, by een van sy leftie-vriendinne op varsity gekry het. Die forward-knoppie gedruk tot by sy favourite track. Sy oë toegemaak en net geluister. Sonder om saam te neurie soos in die ou tyd.
reguleer my, roetineer my
… ek weet nou hoe die dood is.
plaas my in ’n boks en merk dit “veilig”
Fok hulle! Fok hulle! Fok hulle!
stuur my dan waarheen al die dose gaan
Fok almal wat skielik dink hulle kan poetry skryf
stuur my hemel toe
met hierdie moerse tjip op hulle skouer
ek dink dis in die platteland
gepraat van tjips,
ek dink dis in die platteland …
dis waar ons ganse volk se bewussyn die afgelope dertig jaar lank vassteek tussen die vetgebraaide panne van Spur-tjips en vleisies met degies om en buffalo wings en wit sousies wat soos semen lyk want
Die wyn in sy glas, toe hy die eerste proeseltjie vat, het na ou hout en swael gesmaak.
ons weet mos nie van ordentlike kos nie, het verlede jaar eers van soesji gehoor, nou koop ons dit by Woolworths, ten minste word dit vervaardig deur regte Japannese, dié wat nog oorgeswem het hiernatoe destyds ná daai moerse tsoenami, en toe fok die virus hulle van voor af op saam met die res van die wêreld, en nou is alles moer toe, waar’s die dae toe ons nog gedink het global warming is ons grootste probleem? Waar’s die dae toe ons nog bang was vir
Hy het geweet dit gaan al weer ’n lang nag word.
Dan Roodt en die Swart Gevaar (ons was vir al twee ewe bang)? Nou is die hele planeet in sy salige kanon in, Amerika het afgebrand oor onluste, Australië het verkool tot as ná al die bosbrande, daar is waarskynlik nog asteroïede op pad aarde toe en een van hulle gaan ons binnekort tref en dan is die pandemie ook op ’n einde,
Besluiteloos het hy na sy polshorlosie gekyk.
Dit was nog nie sesuur nie.
die wêreld gaan heeltemal sy gat sien,
Daar was nog tyd om gou-gou met sy hond om die blok te stap.
Hy het sy glas neergesit op die tafel, stoepdeur toe gestap, en van die rak op die buffet sy masker opgetel,
niemand gaan ooit weer ’n gelukkige einde kan verwag nie,
Lees ’n kort onderhoud met Koos Kombuis oor “,” hier:
Al die verhale van LitNet se Korona-kortverhaalfees is hier beskikbaar:
Kommentaar
Ag, dis uitstekend, uitstekend. Baie dankie, dit was so lekker om te lees.
Aai Koos, so bly ek is nie die enigste persoon wat so voel nie.