reukloos
met donkermaan
bring die wind hom aan wal
kleurloos
spoorloos
langvinger roer hy in die pappotte
spoeg slymblertse in die watertenk
op straat buk en luister hy
na die fetusse se duimsuig
in die mae van vroue
in die drinkplek lek hy die glase uit
blaas kersies dood by partytjies
sonder skoenafdrukke
sonder sleepsel
sonder skubbe of hare
tussen dromme vuur
hurk die laaste mense
en hyg deur doeke om hul monde
maar sy afspraak is in ’n volgende dorp
met tieners deurtrek van drif
wat hom tart met tieties en torso’s
in ’n web van ligte
Lees al die Mondig-gedigte hier: