Litnet

iewers ver hiervandaan
word ’n sluimerende digter
wakker vanuit ’n winterslaap

gekrulde lyf onder die grond,
skimmelswamme aan die hande,
plantmuf en mos om die mond

bo haar is die aarde ’n roof,
die dun kors van ’n wond

sy breek uit die stilte en tree na buite –
oral waar haar oog ronddwaal
word die taallandskap kaal uitgekap

“ek het gedroom om my spoor hier agter te laat”
bieg sy en vryf die sand uit haar oë.

sy skryf in die lug waar die voordigters kan hoor:
s is ’n slang se snelskrif in ’n stroom
p die pratende perd slaan op vlug
o die oë van poësie brand my rug
o die siklus, die ronde son,
die sirkel wat my uit die skemer laat kom
r word ’n ros sonder ruiter of toom
wat digby die sleepsel van verskuns woon

iewers kom ’n digter stadig tot haar sinne –
sy skud die sampioene van haar skoene af
en begin om weer stringe woorde
uit water en asem en saad te kweek

sy weet alle slange en perde kan praat
sy wil haar voetmerk hier agterlaat

Lees al die Mondig-gedigte hier:

Mondig