Litnet

Shirmoney Rhode (foto's verskaf)

Ek het drie maande gelede na Muizenberg getrek. Net oorkant die see. Ek kan die strand vanaf my slaapkamervenster sien. Dit voel lekker om “my slaapkamer” te sê, want dis die eerste keer dat ek my eie slaapkamer het. By my ouma en oupa se huis was daar altyd ander wat saam my ‘n kamer moes deel. Daardie huis was soos die salvation army. Die familie wie nie rigting gehad het nie of wat te rebels vir hul eie ouers se huise was het hulself knus kom maak daar. Nie dat ek nou daaroor wil kla nie. Dit bring goeie en slegte herinneringe terug.

Dit was nog altyd my droom om naby die see te woon. Ek was van kleins af behep met see toe gaan en Desembermaand met al sy see-uitstappies was my gunsteling. Veral toe my oupa nog gelewe het en hy ons sommer so deur die dag see toe kon vat en ons met bubble panties en onnies and all die water geniet het. Want swemkostuums was ‘n mors van geld. 

Vanaand het ek en my hondjie, Rio, gaan stap na ‘n baie lange merksessie. My kop het muf gevoel na al die power opstelle wat gekriewel het van spel- en sinskonstruksiefoute. Rio was maar alte bly toe ek en hy straataf see se kant toe stap. Die wind het verskriklik gewaai, soveel so dat ek die fyn korreltjies seesand onder my tande kon kners. Ek was min gepla met die wind, en Rio ook. Sy swaaiende stert en huppelstappie het dit bewys. Ons twee was alleen op die strand. Wel, ek en hy en die seemeeus wat plek-plek maar nes Rio gelyk het, swart vlerke en wit lywe. Jin en Jang. Reg en verkeerd. Arm en Ryk. Elsies en Muizenberg.

Dit het my laat terugdink aan en hoe en waar ek grootgeword het: Eureka Estate in Elsiesrivier. En ek hoor hoe my destydse vriende my uitlag oor ek my hond op die see stap op ‘n sondig agtermiddag, soos ‘n wit mens. Hoe dikwels het ons dan nie juis gepraat oor witmensgoed nie. En om ‘n hond vir ‘n stappie op die see te vat was beslis op daardie lysie. Ons honde was “jaart”-honde. Jy hou hulle aan, voer hulle en was hulle so een keer elke ses maande. As hulle wil stap, kan hulle buite in die strate sonder leiband loop dwaal. Nie hier nie. Hier bel mense die DBV as jy jou honde verwaarloos of as hulle op hul gras mors. Dalk oordryf ek, maar ek kry daardie gevoel dis hoe dit hier werk. Ek stap aan en kyk elke nou en dan oor my skouer. Dis redelik veilig hier, neem ek aan, maar met die wind en die skemer wat op ons sak – jong, ‘n mens weet nooit.  

Ons stap aan en toe ons by Surfers Corner kom, begroet die reuk van daggawalms en vyf jongerige wit gesigte my. Die een meisie, redelik lank op die been maar jonk, wurg aan die walm en haar vriendinne, wat maar nes haar lyk, giggel onderlangs. “Hello.  Hello.  Hello.” Domino-effek groet die span my. Ek kry ‘n “Good evening” uit en stap aan. Ek kon nooit die reuk van dagga vat nie. Dit laat my terugdink aan die aande wat ons in die voorhuis sit en eet het en die reuk van my oom se button-pyp so deur die venster vanaf sy “hok” gekom het. Die ergste was seker maar die kere toe dit gebeur het en daar gaste was. Nietemin. Ek glo darem nie die span sal agter in hul ouerhuise dagga rook nie. Dis waarom hulle dit hier, op die strand op ‘n Sondagagtermiddag kom doen.

Toe ek en Rio ons finale draai vat en weer verby die meisies stap, sê een meisie: “Hi, I think your dog is cute. And so are you. See, we’re good people. Not bad. Good people.” Asof ek drie jaar oud is en sy my ‘n verduideliking skuld. Sy dink seker maar ek’s veel jonger as wat ek lyk en dat ek hulle nou oordeel omdat hulle dagga op die strand kom rook het.         

Ek stap maar stadig aan huis toe, padlangs, want nou het dit beslis te donker geword om weer strand af te stap. Ek dink aan hoe van my familie en vriende reageer het op die nuus dat ek nader aan my werk sal trek, Muizenberg toe. Hulle hoef dit nie te sê nie. Dis in hulle “Hallo, hoe ganit?” en “OK bye”. Dis in hulle sit en hulle staan. En alhoewel ek na hulle verlang, voel ek tuis en gelukkig hier. Ek onthou iemand het eenkeer vir my gesê kleurlingmense is soos ‘n klomp krappe in ‘n emmer: almal kla oor hulle nie kan uitkom nie, maar sodra een probeer uitklim, trek hulle hom weer af. Die anderkant van dit is natuurlik wat ek sommer maar die Kanna-syndrome doop. Hier verwys ek of course na Kanna in Kanna hy kô huis toe deur Adam Small. Hierdie is mense wat soos ‘n Kanna, sodra hulle uit die emmer is, hulle rûe draai en die stof van hul voete afskud. Gee net vir ‘n kleurlingpersoon ‘n magsposisie en jy sal dit sien. Dis nie almal nie, maar te veel het al aan Kanna-syndrome gely. En dis ook seker hoekom baie soos krappe in ‘n emmer perform. 

Ek wil nie heeldag beskuldig word dat ek my nou beter hou as ander mense nie, maar ek wil sekerlik ook nie hê dit moet lyk asof ek nou neerkyk op my eie mense net omdat ek ‘n inkomste en blyplek van my eie het nie. En dit is wat my anders maak vanaf daardie meisies wat vroeër op die strand kom dagga rook het. Eendag as hulle suksesvol in die lewe is, sal hulle tien teen een niemand ‘n verduideliking skuld nie. Hulle ouers en familie en vriende is seker almal in hul eie emmers.

Al wat ek weet, is: die lewe is regtig wat jy daarvan maak. Dit was die een reël wat my aan die gang gehou het toe ek eintlik tou moes opgooi. God, hierdie reël en my ouma se biddende knieë. Vir hoe lank ek ook al hier gaan woon, gaan ek hiér woon. Sonder skuldgevoel. Sonder angs. Sonder vrees oor wie wat van my gaan sê. Wat regtig saak maak is my hart. En Elsiesrivier sal altyd deel van my bly. Al vat die lewe my ook hoe ver daarvandaan. Ek sal terug gaan en doen wat ek kan. So dikwels as wat ek kan. Maar vir nou sal ek op die balkon van my slaapkamer staan en die vars seelug geniet.

Shirmoney Rhode