Litnet

Die reeks met die titel Chasing the sun wat die afgelope tyd op televisie uitgesaai word, is waarlik ’n inspirerende verhaal van spanbou, nasiebou, dryfveer en meritokrasie. Ek haal my hoed af vir Rassie, Siya, Jacques, Deon en al die ander afrigters en veral spelers vir dit wat hulle as ’n span vermag het. Lanklaas was Suid-Afrika oor alle grense heen so verenig en bankvas agter ’n span.

Met die Wêreldbekerfinaal het ek die wedstryd in ’n restaurant saam met ’n horde ander mense sit en kyk – swart, wit, bruin, Indiër, noem maar op. Almal was in hul Springboktruie getooi, met die uitsondering van een All Black-ondersteuner in ’n All Black trui. Deur die loop van die aand het dit duidelik geword dat hy toenemend geïsoleer is deur die skare Springbokondersteuners wat hul span luidkeels aangemoedig het. Ek het hom half jammer gekry en wou vir hom ’n bier koop, maar het my daarvan weerhou. Vir dislojale en onpatriotiese Suid-Afrikaners het ek nie tyd nie!

Vir Suid-Afrikaners wat doelgerig ingestel is op die skep van geleenthede en ’n samelewing wat vryheid, vrede, vooruitgang en voorspoed vir almal teweegbring, het ek wel baie tyd. Chasing the sun vertel verhale van jong rugbyspelers wat bo hul omstandighede uitgestyg het, soos Kurt-Lee Arendse, Bongi Mbonambi, Manie Libbok en vele ander. Iemand het hulle ’n geleentheid gebied en op meriete deel gemaak van ’n nasionale span.

Uit die reeks blyk dit ook duidelik dat bepaalde tegniese kundigheid ingetrek is om strategieë te ontwikkel, die opposisie se spel te ontleed en daarvolgens ’n plan te bedink om hul uit te oorlê. Die harde werk het egter in die oefensessies plaasgevind met mense soos Daan Human, Mzwandile Stick en andere wat agter die skerms baie bygedra het om die beste uit die spelers te haal. Van ego’s was hier nie sprake nie!

In een van die episodes stel Rassie dit duidelik, en met die hulp van ’n paar bekende gevleuelde woorde, dat hy nie lamsakkigheid duld nie. Bring julle kant (oeps) en gee 200% of julle verloor julle posisies in die span en word huis toe gestuur. Geen mooi broodjies bak nie, en sonder vrees óf guns het Rassie dit duidelik laat blyk dat hy nié met middelmatige spel tevrede is nié.

Ek het lanklaas soveel emosie op ’n persoonlike vlak beleef om beroemde en gedugte rugbyspelers te sien huil as hulle met ’n geel kaart of rooi kaart gestraf is. Om nie eens te praat van die ondersteuners nie. In Soweto, Mitchells Plain, Constantia, Lenasia, Ventersdorp, Atlantis en vele ander gemeenskappe het mense hul naels stomp gekou tydens elke wedstryd. Dit was naelbyt-, gatskuuroorwinnings, met een punt in ’n paar gevalle. Maar dit was genoeg om ons die Wêreldbeker huis toe te laat bring.

Met genoeg passie, die regte kundigheid, veerkragtige leierskap en ’n ingesteldheid van patriotisme en landstrots kan ons die resep van die Springbokke in elke dorp laat werk. Ek het nie tyd vir die bevordering van sektariese belang nie. Veral nie soos dit nou momentum kry binne sekere politieke en burgerlike organisasies nie.

Ons moet eerder as Suid-Afrikaners oor grense heen gemeenskaplike belang vooropstel en ons gemeenskappe byeen bring om die verval wat ons in baie dorpe en stede beleef, om te draai. Dat elke mens ’n bepaalde kulturele agtergrond het, is gewis. Ons het uiteenlopende kulturele identiteite, praat verskillende tale, het verskillende godsdienstige oortuigings en het diverse agtergronde. Dit moet ons te alle tye respekteer en mekaar die ruimtes gee om ons uniekhede ten volle uit te leef.

In dié verband erken ons Grondwet hierdie unieke kulturele diversiteit en lê dit die grondslag vir elke individu en gemeenskap om dit uit te leef. Die drie boustene van ons demokratiese bestel: menswaardigheid, gelykheid en vryheid, dien as basis waarop ons as landburgers ons unieke kulture binne ’n nierassige raamwerk kan uitleef.

Die Grondwet se motto, “!ke e: /xarra //ke”, ook bekend as “Eenheid in diversiteit”, geskryf in die Khoisan-taal van die /Xam mense, balanseer egter hierdie reg met ’n verantwoordelikheid. Dit vra dat ons as ’n nasie moet saamstaan, saamwerk en om die grense van rasseverdeeldheid te oorkom. Aanspraak op regte gaan hand aan hand met verantwoordelikheid!

Die stryd om te verenig as ’n nasie moet nou eerder verskerp word, veral in die lig van politieke beleide, uitsprake en immorele leierskap wat ten doel het om ons nasie te polariseer. Wanhoop, verdeeldheid op grond van ras is allermins ding wat ons nou kan bekostig.

Ons Springbokspan is ’n toonbeeld van wat ons kan vermag as mense op ’n nierassige basis saamstaan en hul kundigheid vir ’n gemeenskaplike doel aanwend. Kom ons skep ’n Springbokspan vir elke dorp, stad en landelike gebied en maak hoop!