na Edward Thomas
Dikwels het ek hierdie pad geloop:
maar nou lyk dit my ek kon nie eens
op enige ander plek ooit wees nie;
dit was huis; een burgerskap
het ons, die voëls en ek wat sing,
een geheue.
Hul verwelkom my. Ek het op ʼn dag
van êrens ver teruggekom:
die grasvelde, die vlei, die stroom
beteken dieselfde ding familiêr
en goed vir ons, en vreemd ook,
tog sonder skroom.
Die kraanvoël tussen riete daar
roep ’n diep kaa-iee, en nog ’n keer;
en soos hy eindig, op die noot
verhef ’n ander een ten slot
sy lied; weet hul meer as ek
oor hoe die dag gebied.
Dan langs die brug van Utaga
stap ʼn voëlkyker, haar tree traag,
half met terughouding, sekuur;
en deur die lense van haar kyker
die borsband van ’n witkeelswael
wat vir ʼn oomblik pronk.