Each of us has his own rhythm of suffering.
– Roland Barthes
Interne weerstand,
só beskryf jy hierdie proses,
in ’n ander tydsgewrig.
Meegaande gedig,
waaroor ander regters oordeel,
’n obiter dictum
vir jou wat jou einde
unheimlich aankondig:
Vesting
“Ten minste
is ek veilig hier.
Bedags blaf
opreggeteelde honde;
snags gloei versteekte oë
– infrarooi wonde.”
Jy is meer as ’n statistiek
of kortsluiting:
jou oorlye laat ’n merk, ontwrig
diegene wat in jou
veld van aantrekking beweeg het.
Ons sal jou onthou:
Groot verseboek
is immers ’n Fort Knox
waar geen moordenaar betree.
Ingeperk, ja geskaad,
maar met ’n locus standi,
’n holte vir die voet
binne die kanon
nóg een wat voortydig
die digkuns verlaat.