Na ’n dag van grys vergader
leun ek uit die raam en sien van bo
’n ou man met vyf Dalmatians
aan leirieme oor die lang sebraoorgang
na die pad aan die oorkant gaan
strepe en vlekke swartes en wittes
twee ritmes duiselend deurmekaar
in die teater onder my skedeldak
struikel iemand oor iets of iemand
vloek en trek in sy val ’n tou los
suisend daal ’n projeksieskerm
sneeuvlokke dwarrel
buite op die skoolterrein
is die straatligte al aan
in die bleek gesig van die horlosie
hik ’n streng wyser
op die swartbord skryf
die kryt wie tel daar
wat in hoe laat is dit
aarselende gelag
die onderwyser
draai na die klas
een dom hanswors is die vraag
die antwoord ’n witgesig-harlekyn
willie weet nie wortel die sproet
weet nie jannie en arend
en ek weet nie
aarselende
gelag wat groei
tot nuuskierige applous
toe van agter die gordyn
twee figure die kollig
binnetuimel
ken jy die een van
– nee ek ken hom nie
twee sandkorrels
loop saam
deur die woestyn
sê die een
pssst
aan die ander
versigtig
moenie omkyk nie
– hoekom nie
ek dink ons word agtervolg
uit die donker saal
stroom die applous soos ’n golf
oor die toneel
die applous is ’n groot skulp
die applous is opstekende wind
wie waai daar
roep die een
wie sneeu daar
roep die ander
soos ’n skoolkoor
uit één mond
antwoord die saal dit waai
die applous is ’n populierlaan
’n vrag klippies wat gestort word
die gedruis van ’n toringhoë uurglas
die reën wat trommel op die dak
die klop van die bloed in jou kop
die suising soggens vroeg
van die waterpype in ’n ou hotel
die gespikkelde geluid van die televisie
as jy snags op die bank wakkerskrik
is die wind wat woel in die boomtoppe
wat ruk aan die takke van die kastaiingbome
waartussen die man en sy honde verdwyn
* Geskryf deur K Michel; vertaal deur Danie Marais