Litnet

Foto: Canva

Daar was genade

daar was genade
waarmee ek hande gewas het
van waterbak na waterbak
my siel verskoon het

die reis deur die woestyn
was warm en vermoeiend
terwyl aasvoëls my agtervolg het
deur tyd en leë strate van verwyt
soos donker riviere van teer

terwyl bloed my hande gevlek het
ou vriende soos vlieë gevrek het
waardes op die winde gevlug het
sedes verdrink het in skaamteloosheid

want die waarde van een siel
’n spoegkol op die sypaadjie
of ’n drol op ’n stil graf
as rondloperhonde huil vir die maan
om my net so te laat staan

naak en gebroke sonder ’n sent
sonder my trots en albasters
my woorde was verdraai
my siel was verraai

sodat ek by elke waterbak
met genade my hande moes was
van die skuld en die skade
waaraan ek skuldig bevind is