Litnet

Ek is hier in Durban, besig met die voltooiing van 'n roman. Hoewel dit na die finale fase klink, sal ek nog minstens ses maande hiermee besig wees. Ten minste het die boek reeds 'n begin, 'n middel en 'n einde. Dit is 'n vertroosting dat dit reeds so ver is. Dit het ook 'n plot, maar helaas nog net 'n voorlopige titel. Omdat dit voorlopig is, wil ek dit liefs nog nie noem nie. (Miskien word dit iets in die lyn van Die Boek van Willens en Wetens.)

Philip Guston (1913-1980), 'n Amerikaanse kunstenaar, is een van my heel gunsteling kontemporêre skilders. Ek ken sy werk, maar kyk die afgelope tyd weer met hernude plesier daarna - veral die laat werk. Moeilik om sy werk te beskryf. Besonder skilderlik (painterly). Humoristies, sterk beïnvloed deur strokiesprente - die laaste skilderytjies soms net 'n vereenvoudigde, comic-agtige kop (met sigaret), of hand (met sigaret). 'n Intense man. Ek dink hy het homself dood gerook.

Onlangs het ek Murphy van Samuel Beckett gelees. (Ek ken nie sy werk nie.) Geen enkele toegewing word ten opsigte van die leser gemaak nie. Ook 'n skrywer sonder mededoë - soos Thomas Bernhardt, Georges Perec, Thomas Pynchon (daarvan hou ek). 'n Ware take-no-prisoners skrywer. Dig, snááks, slim, moedswillig, outrageous. Ek het groot plesier daaraan gehad. Was onder die indruk dat hy 'n tyd lank James Joyce se sekretaris was, maar dit is nie so nie. Hulle het mekaar skynbaar net in Parys geken/ontmoet.

Ek het 'n tydjie gelede lieflike Turkse musiek ontdek. Talip Özkan, musikoloog en performer, wat sy eie improvisasies vir taksim (instrument) en stem maak. Hy speel op die saz ('n term wat verwys na 'n hele familie langnek-luite wat tradisioneel met Ottomaanse musiek en kultuur geassosieer word). Sommige van die liedere is heroïes en statig, sommige word gebruik vir ekstatiese rituele danse, en ander is suiwer vergestalting van verlange na God (Allah) of die geliefde.

'n Tyd gelede het daar in Stilet (Maart 2004) 'n stuk van my verskyn - 'n nabetragting oor die Etienne Leroux-korrespondensie. Daarin sê ek so min of meer wat Leroux vir my beteken het, maar natuurlik kan so iets net 'n oppervlakkige aanduiding - 'n baie benaderde waardering - van 'n heel beduidende fase in my lewe wees. Ek was agtien, Leroux was Leroux. Hy was 'n wonderbaarlike korrespondent. Hy was 'n boer, hy het my van die koring op sy land vertel. 'n Hele paar jaar van my jongvroulike lewe is deur die korrespondensie geríg, en dit verbaas my altyd hoe klein dit in omvang lyk gegewe die ruimte wat dit in my kop in beslag geneem het.

Die kruid kom al 'n entjie met my saam in my werk. Ten minste al van Buller se Plan af, waar die vier manne so lekker langs die Steynhuis die aand onkant gevang word. En dan in Niggie. Die kruid (ongespesifiseer) kan dikwels 'n hulpmiddel wees om 'n karakter tot die grense van sy persepsie te druk - om die reikwydte van gewaarwording te vergroot - en op dié manier die nate van sintuiglike ervaring in 'n roman te versit.

Uiterstes interesseer my.

Self bewandel ek ten opsigte van Die Kruid (dws alle kruide, mushrooms, poeiers, gomme, snuifsels) die smal smal weg.

Ek het die afgelope week op 'n boek met die mooiste, verrassendste afbeeldings van skulpfossiele afgekom. Met dié dat daar van die hoofkarakter in my nuwe boek se skulpe gesteel raak, het ek heel skulpgerig geraak. Ek het so ingestel op skulpe geraak dat ek hulle nou op allerlei onverwagse plekke en in allerlei onverwagse vorme teëkom. Sommige van hierdie skulpe lyk na mensgemaakte artefakte - Argaïese Griekse tempelreliëfskulptuur, of wapentuig. Of juwele uit Sumeriese graftombes. En lieflik bewaar gebly, ten spyte van die ouderdom daarvan - sommige dateer so ver terug as die Devoon-, en selfs die Laat Kambriumtydperk (tussen 410 en 500 miljoen jaar gelede). Hierdie dinge moet nog in die boek ingewerk word.

Ek het verlede naweek All About My Mother van Pedro Almodovar op video gesien en baie daarvan gehou. Die tragiese gegewe gaan nooit ten koste van die speelsheid nie - en ek hou van films met transvestiete.