aan die sonryke Tafelbaaistrand,
pryk die DF Malan in sy grootsheid klaar ...
Ek ken steeds elke woord van die lied en as die geleentheid en my geselskap dit toelaat, dan skroom ek nie om dit uit die diepte van my hangkas te sing nie. Soms effens vals, veral op die hoë note, maar met geesdrif en trots.
om ons DF Malan in ere te hou ...
“Mnr. Fritz, het u al vanoggend u kollege-reëls gelees”, vra die viserektor, Meneer Steyn, my destyds met so ’n ietwat hoogere en dramatiese stemtoon.
Op daardie oomblik het ek egter swetend my beurt afgewag om my studenteraadnominasie se aanvaardingstoespraak te maak. Sy woorde en uiteraard onbeantwoorde vraag, het bloot eers oor my kop gevlieg, net om later wel vasklouplek te kry; ná ek onthou het dat my slenterdrag van die dag loodreg teen die wese van die instelling en die gene van die bestuur staan. Moontlik was dit juis dít en nie die vergete inhoud van die toespraak nie, wat die jonges hul kruisies laat trek het.
Eienaardig, maar by nadenking nie vreemd nie, klink ek ook soms soos ’n Meneer Steyn.
Just another winter's tale
And why should the world take notice
Of one more love that's failed...
1983, Mini-Cini, Boston Hotel, Voortrekkerweg, Bellville. Dis kwart-voor-een op ’n Saterdagmiddag en ek sit in die fliek, reg vir David Essex se nuwe fliek wat uiteindelik ook Bellville toe gekom het: Silver Dream Racer. Net voor die Tom en Jerry voorprent sou begin, het hierdie David Essex treffer van daardie jaar deur die fliek se gordyne gevleg. Ek was 16 en ek wou verlang, na iemand wat ek nog moes ontmoet... Mens kan darem laf wees.
'n Roos vir haar
Gee haar 'n roos
Dis al wat sy vra...
Toe ons buite die saal stilhou, is daar ’n rooi tapyt wat van die sypaadjie tot binne-in die saal lê. Die houtstoeltjies en bokkietafels met wit doeke, kleurvolle tafellopers, blomme met kerse en blink eetgerei, was in gelid gepak, soos vir ’n statige Afrikanertroue. Doer ver, daar voor in die saal, staan die hooftafel met 6 sitplekke vir die eregaste. Tussen hulle en die betalende gaste, is die dansbaan én Bles se singplek.
Die tantes van die dorp en hul gepoleerde metgeselle word twee-twee aan die hand na hul tafels geneem. Dit lyk soos ’n matriekafskeid by ‘n pronkskool êrens uit die vorige dekades. Die rokke blink en die koste vir sylappe was nie vir hierdie geleentheid gespaar nie. By die pakverhuringsplekke is daar nie ’n enkele nr. 44 aandpak in voorraad nie. En ons vier vreemdelinge in Goodwood, ons het jannas en los hemde sonder fieterjasies aan – fliekklere!
Meer nog, ons sou by die deur hoor dat ons aan die hooftafel saam met Bles en sy ewe beblinkte vroutjie sit! Dit was ’n lang aand. Moeder het darem ’n roos gekry.
So is daar hope en hope herinneringe en nostalgiese ontdekkings uit die verlede wat, sonder uitsondering, die een of ander emosie uit sy stowwerige slaapkas oproep. Liedjies soos “Catch a falling star en Bachelor boy...” wat my weer soos ’n tienerseun op Jonkershoek se Landsdienskampe laat voel of die woorde “dit was nie ék nie meneer...” as enigste verweer, om my teen ’n onregverdige aanklag van ‘n onderwyser met ’n foeterlus te verdedig, en om toe tóg pak te kry! Maar ook, “ek sal jou nooit vergewe nie”, wat as aanklag en herinnering aan my eie swakheid sal bly voortbestaan.
Ek het agtergekom dat die Onthou my help vorm, my leer, my bewaar en wanneer my gemoed wil bokspring of wegspring, dan is dit juis die Onthou wat bevestig wie ek is.